Backpacken in El Nido, Filipijnen: Mijn Avontuur in het Tropisch Paradijs

Heb je mijn vorige blog over Coron nog niet gelezen? Klik dan hier om mijn avontuur in deze prachtige eilandengroep te ontdekken voordat je verder leest!

Een Vroege Start van het Avontuur

Onze dag begon vroeg, nog voordat de zon opkwam, om ons avontuur van Coron naar El Nido te starten. We stapten aan boord van de veerpond voor een reis van ongeveer vijf uur. Ik koos ervoor om de hele overtocht door te brengen op het open topdeck, waar ik kon genieten van het adembenemende uitzicht. Terwijl de boot door het prachtige, felblauwe water gleed, torenden enorme rotsformaties op uit de zee, een beeld dat bijna surrealistisch aanvoelde. Ondanks mijn ervaring als zeeman had ik dit stukje paradijs nog nooit op deze manier beleefd.

Aankomst in El Nido: Een Warm Welkom

Vijf uur later arriveerden we eindelijk in El Nido, waar de veerboot aanmeerde in een charmante kleine haven met een lange houten kade. Nog voordat we een voet aan wal hadden gezet, werden we begroet door een enthousiaste menigte taxichauffeurs die elkaar bijna verdrongen om ons naar hun taxi te lokken. Het leek wel alsof we VIP’s waren – of een wandelende jackpot, dat kan ook. Maar wij hadden een ander plan: we besloten te voet te gaan. Ons hotel lag slechts vijftien minuten verderop, en met de ochtendzon die nog niet te heet was, leek dat ons een relaxte manier om de benen te strekken na uren op de boot. Plus, waarom betalen voor een taxi als je gratis een stadstour krijgt? Dus met onze rugzakken stevig vast en de chauffeur-blikken van pure teleurstelling achter ons, begonnen we vol goede moed aan onze wandeling richting het hotel.

Toen we eenmaal in ons hotel aankwamen en onze koffers hadden uitgepakt, was het tijd om de stad El Nido te verkennen. We begonnen met een wandeling over de boulevard, en al snel wisten we niet waar we moesten kijken. Het was een supergezellige en levendige straat, vol energie en kleur. Langs de kant van de straat probeerden mensen van alles aan de toeristen te verkopen: van verse smoothies en ontspannende massages tot kleurrijke souvenirs en uitnodigende tours. Het was alsof we onderdeel werden van een levendig decor, waar elke hoek iets nieuws te bieden had.

Net zoals in Coron besloten we in El Nido ook een boot tour te doen (alleen dit keer een party boot tour). Deze keer regelden we het niet via een hippe tourorganisatie, maar via een kleine hut langs de weg die niet alleen boottochten aanbood, maar ook je was wilde doen. Een oudere mevrouw daar sloot een deal met mijn vader, en voor slechts 25 euro per persoon hadden we een spotprijs – al had ik het gevoel dat mijn vader zijn charmes ook een beetje hielpen.

Een Vertraging met een Glimlach

De volgende ochtend werden we keurig (nou ja, 30 minuten later dan afgesproken, zoals dat daar blijkbaar gaat) opgehaald door dezelfde mevrouw. Ze was niet alleen; twee zwerfhonden liepen vrolijk met haar mee. Of, nou ja, ik dacht dat het zwerfhonden waren – met hun rommelige uiterlijk leken ze in ieder geval geen showhonden. Maar nee, deze twee bleken gewoon haar vaste entourage te zijn.

Na een korte wandeling over de boulevard, waarbij de honden ons bijna de leiding gaven, kwamen we aan bij een strandtent. Daar verzamelden alle toeristen die net zo enthousiast leken over de dag als ik nieuwsgierig was naar wat deze “VIP”-ervaring zou brengen. Het begon in ieder geval al bijzonder!

Een Chaotische Start op het Strand

Toen iedereen eindelijk verzameld was, begon onze kleine karavaan aan een tien minuten durende wandeling over het strand. Het leek een gemoedelijk begin van de dag, totdat we aankwamen bij een andere strandtent die meer weg had van een openluchtfestival. Er stonden minstens 150 mensen, allemaal klaar om het “rustige eilandgevoel” te omarmen – door te dringen, te schreeuwen en vooral niet te wachten.

Terwijl wij rustig zaten te wachten tot we aan de beurt waren, ontvouwde zich voor ons een chaotisch schouwspel. Boze toeristen probeerden hun ongeduld kenbaar te maken, maar de lokale mensen bleven onverstoorbaar vriendelijk lachen en deden alles op hun eigen tempo, alsof ze in een slow-motion film zaten.

In het midden van deze georganiseerde chaos stond een man met een soort schema in zijn hand, die met veel moeite probeerde namen te vinden. Dit alles werd georkestreerd terwijl zijn dochtertje van een jaar of drie doodleuk naast hem cartoons zat te kijken op een tablet. Iedere keer dat hij net een beetje grip leek te krijgen op de situatie, onderbrak ze hem met belangrijke vragen zoals: “Papa, waarom is het zand nat?” Het was duidelijk wie hier de echte baas was, en het schoot allemaal niet op. Wij zaten erbij en keken ernaar, half geïrriteerd en half geamuseerd, want tja, dit is nou precies waarom je naar El Nido gaat – voor de ervaring.

Party Boot Tour in El Nido

Eenmaal op de boot kregen we een snelle introductie over wat de dag ons zou brengen. Het programma was simpel maar veelbelovend: verschillende prachtige locaties om te zwemmen, muziek die ons in de feeststemming zou houden, en – het hoogtepunt voor velen – onbeperkt drankjes aan boord. Terwijl de kapitein het plan uitlegde, leek het alsof hij al doorhad dat niemand écht luisterde. Waarom zou je ook, als er een koelbox vol bier binnen handbereik staat?

De eerste stop was ongeveer een uurtje varen, een idyllisch baaitje waar we ten anker zouden gaan. Maar we waren nog geen vijf minuten onderweg of een groep Australische gasten had hun eerste biertje al op. Sterker nog, terwijl de rest van ons nog een beetje onwennig onze plek aan boord zocht, waren zij al luid proostend bezig aan hun tweede.

“Het is al 12 uur, toch?” grapte een van hen, terwijl hij zijn blikje omhoog hield alsof hij een Olympische medaille had gewonnen. Het leek erop dat de Australische delegatie de ‘onbeperkt drankjes’-regel wel erg letterlijk nam – en eerlijk gezegd, ik kon ze geen ongelijk geven. Als dit het begin was, kon het alleen maar een legendarische dag worden.

De Mooiste Locaties van El Nido: Baaitjes en Privéstranden

We bezochten de ene prachtige locatie na de andere: privéstranden, verborgen baaien en zelfs een verlaten grot die zo mysterieus was dat ik bijna verwachtte een piratenschat te vinden. Bij elke stop kregen we ongeveer 40 minuten de tijd om te zwemmen, snorkelen of gewoon te genieten van het uitzicht, voordat we weer koers zetten naar de volgende plek.

De derde locatie was een waar hoogtepunt: een prachtig eiland met een ongerept privéstrand. Terwijl de boot ongeveer 150 meter van het strand ten anker ging, besloot mijn vader het moment te grijpen voor een epische duik in het water om af te koelen.

Ondertussen had ik mezelf aangesloten bij een groepje Filipijnse jongens die ook op vakantie waren. Het duurde niet lang voordat we samen stonden te dansen, met muziek die over het water schalde en een paar geïmproviseerde moves die waarschijnlijk beter op land tot hun recht zouden komen. Terwijl ik het feest op de boot gaande hield, keek ik op en zag mijn vader in de verte. Hij was helemaal naar het strand gezwommen en stond daar triomfantelijk, alsof hij net een eiland had veroverd. “Kijk,” zei een van de jongens lachend, “je vader leeft echt zijn beste leven.” En eerlijk? Dat deed hij zeker.

Van El Nido naar Puerto Princesa: Je Reis door Palawan

Na een paar onvergetelijke dagen in El Nido besloten we onze backpackreis door de Filipijnen voort te zetten naar het zuiden, naar de hoofdstad van Palawan: Puerto Princesa. We hadden een vroege bus geboekt, want opstaan om 7 uur ‘s ochtends is natuurlijk het toppunt van vakantiegevoel, toch? Toen we 30 minuten na de afgesproken tijd nog geen bus hadden gezien, begonnen we al grapjes te maken over of de chauffeur misschien nog aan zijn ontbijt bezig was. Gelukkig verscheen er uiteindelijk een busje met een relaxte chauffeur die duidelijk niets van haast moest hebben.

De reis duurde zo’n 5 uur en hoewel het geen rode loper-ervaring was, maakten de adembenemende uitzichten en onverwachte stops onderweg het meer dan goed. Eenmaal aangekomen in Puerto Princesa hadden we een prachtig hotel geboekt – tijd om eindelijk eens echt te relaxen. Terwijl we ons op het bed lieten vallen, voelden we ons echte ontdekkingsreizigers… die net een marathon door Palawan hadden gelopen. Soms is backpacken gewoon een fulltime avontuur met een vleugje chaos!

Puerto Princesa: Grot Tour, Vuurvliegjes Tour en Ultiem Relaxen in Palawan

Onze planning voor Puerto Princesa zag er als volgt uit: we hadden 7 dagen in de hoofdstad van Palawan gepland. Hoewel dat achteraf misschien iets te lang was, leek het net te kort om het te combineren met andere eilanden zoals Cebu of Bohol. Daarom besloten we de tijd te nemen om volop te genieten van onze vader-zoon momenten. Naast een grot tour stond er ook een magische vuurvliegjes tour op de planning, en een dag om de stad Puerto Princesa zelf te verkennen.

Onze eerste activiteit was een bezoek aan de beroemde Puerto Princesa Underground River, een van de nieuwe zeven wereldwonderen.

Puerto Princesa Underground River: Het Nieuwe Wereldwonder van de Filipijnen

Voor deze tour werden we netjes opgehaald door een busje bij ons hotel. Nou ja, netjes… het busje was er precies op tijd, maar daarna begon de chaotische tocht. Het duurde ongeveer twee uur om alle andere toeristen op te halen. Op een gegeven moment leek het alsof we een gratis sightseeingtour door Puerto Princesa kregen, want werkelijk elke hoek van de stad werd aangedaan.

Eindelijk kwamen we aan bij een kleine haven. Hier werden we verdeeld in groepjes en in piepkleine boten geladen. En met “piepklein” bedoel ik écht klein: het dak, een zeildoek op een frame, zat net een meter boven de stoelen. Ik zat dubbelgevouwen, alsof ik een yogales probeerde bij te wonen, terwijl de motor oorverdovend lawaai maakte. Na een half uur in deze martelboot – pardon, transportmiddel – bereikten we een strand.

Vanaf daar was het gelukkig een korte wandeling van 15 minuten naar een klein vijvertje, waar de ingang van de beroemde grot zich bevond. Maar helaas: de wachttijd was ongeveer 30 minuten. Tijd genoeg om ons mentaal voor te bereiden op wat komen ging. Toen we eindelijk in nóg kleinere roeibootjes werden gepropt, voelde ik me net een sardientje in een blik. Om het feest compleet te maken kregen we een mp3-speler met kapotte oortjes. Terwijl de gids met zijn ene peddel manoeuvreerde, werd ons op serieuze toon verteld vooral niet te bewegen. Het water zat namelijk vol met chemische stoffen en vleermuizenpoep – een combinatie waar je liever niet in zwemt.

Dus daar zat ik, met geknepen billen, stokstijf in het bootje. Elke beweging voelde alsof het hele ding zou omslaan. Maar hé, wat is een wereldwonder zonder een beetje avontuur en een vleugje chaos?

Een Duik in de Duisternis: Onze Belevenis in de Grot

Toen we de grot binnenvoeren, werd het meteen pikdonker. Het soort duisternis waar zelfs je beste nachtzicht geen kans maakt. Boven ons hoorde je honderden vleermuizen vliegen. De tour begon met een mp3-speler waarop we een bandje zouden horen dat uitleg gaf over wat we zagen. Nou ja, dat was het idee.

Ik worstelde met de oortjes, die meer ruis produceerden dan een oude radioantenne tijdens een storm. Na drie keer het kabeltje om de mp3-speler te hebben gewikkeld, kon ik eindelijk een flard van de uitleg opvangen. Ondertussen zwaaide de gids enthousiast met zijn zaklamp, alsof hij een schijnwerper in een theatervoorstelling bediende.

De steenformaties waren werkelijk indrukwekkend. In deze beroemde grot zag je onder andere steenformaties die leken op de boeg van de Titanic, een rots die sprekend leek op een beeld van Maria en allerlei beelden die leken op bepaalde dieren. Maar eerlijk gezegd had ik het zo druk met zorgen dat ik niet in het vleermuizenpoepwater viel, dat ik meer gefascineerd was door mijn eigen overleving skills. Terwijl de boot voorzichtig verder gleed, dacht ik bij mezelf: “Dit is pas écht een avontuur.

Vuurvliegjes Tour in Puerto Princesa

De vuurvliegjes tour leek me fantastisch – een magische afsluiting van onze tijd in Puerto Princesa. Dit was dus onze tweede excursie, en opnieuw werden we keurig opgehaald door een busje. Maar in plaats van rechtstreeks naar de locatie van de tour te gaan, werden we afgezet bij een adventure park. Hier kwam de gids met een vrolijke aankondiging: “Voordat we de vuurvliegjes gaan bewonderen, kunnen jullie eerst even ziplinen!”

Kunnen” bleek hier een codewoord voor “moeten wachten”. Zonder overleg moesten we twee uur pauzeren terwijl andere toeristen gingen ziplinen, iets waar wij geen behoefte aan hadden. Het voelde alsof we onvrijwillig meededen aan “Expeditie Robinson”, maar dan zonder het avontuur. Jammer dat dit zonder overleg ging – maar hé, onverwachte wendingen horen bij reizen!

Toen we eindelijk aankwamen op de locatie van de vuurvliegjes tour, begon het met een snelle PowerPointpresentatie. We kregen een uitgebreide uitleg over hoe vuurvliegjes leven, zich voortplanten, en – eerlijk gezegd – meer biologie dan ik ooit had verwacht tijdens een vakantie. Terwijl ik stiekem hoopte dat ze ook tips gaven over hoe we straks duizenden lichtjes zouden zien, bleef dat deel helaas uit.

Vol goede moed stapten we vervolgens in een kleine boot en werden we de rivier op gepeddeld. Het was inmiddels pikdonker, en ik hield mijn ogen scherp gericht op de horizon. “Dit wordt magisch,” dacht ik. Maar toen we stopten bij een boom, pakte de gids een emmer water en gooide deze over een paar takken. Met een dramatisch gebaar wees hij naar de lucht: “Kijk, daar gaan ze!” En inderdaad, een handvol vuurvliegjes vloog in het donker weg.

Hoewel het leuk was om te zien, voelde het niet helemaal als het spektakel waar ik op had gehoopt. Na een hele dag reizen en wachten, hadden de paar tientallen vuurvliegjes nét iets minder impact dan verwacht. Maar goed, we peddelden rustig terug naar het beginpunt en sloten de dag af met een beetje teleurstelling – en een flinke dosis humor. “Nou, we hebben in elk geval iets nieuws geleerd over vuurvliegjes,” zei ik tegen mezelf.

Afsluiting van Onze Filipijnen Reis: Herinneringen en Hoogtepunten

Na deze tour hebben we vooral ontspannen in Puerto Princesa. We verkenden de stad, gingen naar de bioscoop, genoten van massages en maakten bommetjes in het zwembad. De Filipijnen was een prachtige ervaring waar we ontzettend veel hebben gelachen samen.

Wat wel opviel, is dat alles hier in een rustig tempo gaat. De service in restaurants laat soms te wensen over, maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door de warme en vriendelijke mensen. Altijd met een lach en altijd bereid om te helpen – dat is de charme van de Filipijnen!

Na deze onvergetelijke tijd vlogen we terug naar Manila. Voor mijn vader betekende dit het einde van zijn avontuur, hij vloog vanaf hier terug naar Nederland. Maar voor mij was het nog lang niet voorbij! Met nog drie weken vakantie voor de boeg, besloot ik in mijn eentje verder te reizen naar Korea. Wat ik daar allemaal beleefde? Dat lees je in mijn volgende blog!